Een familie aangelegenheid #5

Ik zit door de foto's heen te scrollen en realiseer me hoe moeilijk het gaat worden om te kiezen als ik de albums ga maken. Elk gezin krijgt er een. Dat vind ik een leuk dankjewel- en voor hen voor later ook (als ze er goede herinneringen aan overgehouden hebben uiteraard- jaja!) om op terug te kijken.

De dagen zijn vol mooie momenten- ik leg ze vast. Voor mij bijzonder voor een ander misschien niet zo. De twee meiden van Toni vinden het leuker om op de foto te gaan dan Archie, hoewel hij er niet voor wegloopt. Summah is een lens liefje- een bekkentrekker bij uitschot, met een lief snoetje. Indi lacht. Ze zwaait en roept " bye bye" ze kan al een aantal namen redelijk goed uitspreken en als ze mij ziet is het meteen " hi oooma". Summah zegt, "hallo oma". en rent op me af om haar armen om mijn benen te wikkelen.  Bax heeft geen keus, hij wordt ongevraagd op de foto gezet en Max, nou ja, die doet mee... maar voor hem hoeft het ook niet zo.

Summah was 10 weken ongeveer toen ik hier laats was. Vandaag is ze drie geworden. Ze heeft een super woordenschat en klinkt ook ouder dan haar leeftijd. En dat is geen oma opschepperij, dat staat in haar boekje van de kleuter/peuter speelzaal. Ja natuurlijk is oma OOK trots, dat mag gezegd worden. Kylie, haar moeder, is onderwijzeres. End at merk je aan veel dingen. Hoe ze de kinderen weet af te leiden, te begeleiden en te enthousiasmeren om iets aan te pakken of ondernemen. Natuurlijk is ze ook vaak  moe, heeft ze geen grip op haar dag- dat mag. Toen Bruce en ik onze granddad oma ochtend hadden met de kleintjes gingen wij op pad met 0 Bax, 1 Indi, 2 Summah en 3 Archie. Het is nogal wat. Al dat kleine grut. Nu dat Summah vandaag 3 is geworden zijn de probleempjes niet uit de lucht. Ze is nog steeds hetzelfde meisje van vorige week.

Ik zag van heel dichtbij drie gezinnen. Drie door mij (en Bruce) opgevoede kinderen- ouder zijn. Ik zag 7 kleinkinderen- kinderen zijn. Dat is nogal wat. Ik had zoiets nooit kunnen indenken of voorstelling van kunnen maken hoe dat op je inwerkt. Trots ben ik- en dat heeft niets te maken met ver weg zijn, of dichtbij. Moeder zijn betekend ( voor mij) niet dat ik er MOET zijn, maar dat ik er wel ben. Ik weet niet of jullie dit snappen. Ik kom- en ben moeder en oma- en als ik weg ben, ben ik dat nog steeds. De kinderen doen het uitstekend. Ze hebben hun dagelijkse strubbelingen net als een ander. Ze hebben highs en lows, fijne momenten en zware. Ik hoor niet alles- en dat hoeft ook niet. Ik hoor veel- meer soms dan andere ouders juist vanwege de afstand.

Ik zat er een beetje mee- toen we besloten te gaan. Hoe zullen wij dat ervaren- wat gebeurt er met ons allemaal? Maar ik zie mooie dingen, en begrip, en liefde en samenhorigheid ondanks dat wij niet allemaal in elkaars hoekje wonen. Reece en Ros wonen toch ook  ver weg van alle familie? Die genieten nu ook maar zijn straks ook weer blij op hun eigen stekkie te zijn. Kylie heeft meer contact met Toni dan Steve omdat zij de hele dag met de kinderen bezig is. Het loopt allemaal zoals het loopt. Bruce is als oproep vader in de buurt, Steve, Toni en Bruce wonen binnen klein afstand van elkaar.

Leen en ik gaan nu een aantal dagen alleen weg. We zouden naar het zuider eiland gaan maar dat hebben we omgezet tot een ontdekkingstocht ( voor Leen) van het noorder eiland die hij maar deels heeft gezien. We kunnen daar nog dagen lang zoet zijn. Ik zal zo af en toe wat bijdrage leveren wat informatie betreft omdat ik weet dat er de mogelijkheid voor zal zijn.

Tot de volgende aflevering: Hier wat laatste kiekjes van Een familie aangelegenheid!

Toni en ik- toezicht houden in stijl

Een rust moment

Archie aan het oefenen

Ja ja, er moet ook gegeten worden