maandag 7 oktober 2013

Wat een verrassing

Het is 00:05 en we verlaten Taipei voor een korte stop in Brisbane, Australië om daarna onze eind bestemming Auckland te bereiken. Hoewel het even duurde kreeg ik het toch voor elkaar om een uurtje of 3-4 te slapen. Dit was een vlucht van 8:30 uur ongeveer. Weer goed verzorgd- een 'verse' bemanning en een nachtvlucht. De cabine wordt lekker donker gehouden dat men toch geneigd is om te slapen.

Vroeg ( zo voelde dat) in de ochtend kwamen we in Brisbane aan. Het was daar 26 graden. Weer moesten we het vliegtuig verlaten en een korte pauze houden op het vliegveld. Geweldig om even je benen te strekken en gebruik te kunnen maken van de toilet. Nee, er was niets mis met de toiletten hoor, maar het is toch anders op 'vaste grond' dan zweefend in de lucht.

De laatste loodjes- nog drie uur vliegen en dan.....! Auckland en een hartelijk onthaal. Ja, zo ga je denken hé, na zo'n lange reis. Je bent geneigd om zelfs de douane ambtenaar een kroel te geven.

Het zag er goed uit, vanuit de lucht. Wel wat wolken velden maar geen regen in zicht. Ja hoor, de laatste voorzieningen- een tussenmaaltijd- werd geserveerd. We gingen dus met volle magen de deur uit!!

Onze bagage was bijna de eerste die op de band lag. Is dat nou effe boffen? De snuffel honden liepen al langs de banden en mensen massa. Daar hadden wij dus geen last van. We waren weg voordat iemand er erg in had dat we er waren. Douane, geen probleem. Had keurig netjes onze wandelschoenen aangegeven, EN, dat ik stroopwafels bij me had. Mocht allemaal.

Nou, de bibbers had ik nu inmiddels al- dus op naar de schuifpuien om de Aankomsthal binnen te lopen,  de ontvangstcomité te zoeken. Wat een verrassing was dat zeg. Ik had eigenlijk maar een klein groepje gedacht- nee niet verwacht, echt gedacht. Toni and Steve ( omdat we twee auto's nodig zouden hebben) Uiteraard Reece, Ros and Max omdat die net voor ons zouden landen. Ik zag Max, Charlie, Danni en Archie maar ook Craig. Een lachende Steve en in een groepje, Reece, Ros en Max samen. De kinderen vlogen op me af. Geweldig! Ik kwam armen te kort.

Ik vond het al vreemd dat Toni er niet was en keek om maar nee hoor, nergens te bekennen. Toen sprak Danni mij toe " oma, mummy is in hospital. She had an operation on her sore tummy". Ik schrok me rot- ziekenhuis, zere buik, operatie, wat bedoelde ze toch?? Toen kwam Craig naar voren. Toni bleek met spoed te zijn geopereerd aan haar blindedarm. Nou dat is even schrikken.

Wij babbelden nog wat maar vertrokken daarna al vrij snel want er moest nog een eindje gereden worden - anderhalf uur. Alle aanwezige kleinkinderen in een auto- die met oma- en de andere met volwassenen. Dat was nou juist een goede plek, vond Leen. Even bijkomen in rust. En dat ging ook prima. Ik luisteren naar al die babbel stemmen al door elkaar heen pratend en nog een gesprek met Craig aan te gaan en Leen heerlijk bijkomen in de andere auto.

Craig en Steve waren de chauffeurs.


Na wat heen en weer ge-sms met Toni, eerst koffie dan een borrel, kids in bed gedaan te hebben ( door Craig)  gingen Reece, Ros en Max naar Bruce bij wie zij logeren. Hij woont op loop afstand van Steve.

Het gezin was weer compleet ( bijna dan) en de aangepaste planning kon beginnen!

Proost.





1 opmerking:

  1. Ha, leuk zeg, foto's!!!! Yeah! Hoe blijf ik nou op de hoogte van je blog? Zet je de link ook op FB?

    BeantwoordenVerwijderen