Van Tongariro naar Waikanae

Voor het vertrek van het Skotel hebben we op de kaart gekeken en een route uitgestippeld. Het zou een uitdaging worden voor donker op onze bestemming te zijn, maar we gaan ervoor.

Normaal gesproken een ietwat directe route zou  ongeveer 300 km  zijn. Wij waren wat meer avontuurlijk gestemd dus, namen wij de lange route. Van Tongariro National Park naar Taumaranui, dan de Forgotten Highway ( 150 km en 3,5 a 4 uur rijden) en daarna van Stratford naar beneden naar Waikanae. De reis duurde ( met tussenstops en foto momenten) 9 uur.

Een kunstzinnige foto gemaakt door Leen
net voordat we wegreden. Prachtig!

De Forgotton Highway is precies dat- niet vergeten maar de geschiedenis van het gebied is vergeten. Dus een aanrader om daar over te lezen- klik daarvoor op de link.

We hadden schitterend weer en zoals vaker, heel weinig verkeer op de weg. Bij het wegrijden van de tweede waterval zag ik nog een keer de sneeuw bedekte toppen van het ski gebied. Wat waren dat mooi dagen. Ook de storm dag konden wij waarderen voor de rust die dat gaf.

We verlieten het gebied en reden in zuidelijk richting. Taumaranui was niet al te ver weg- daar zouden we een middag hapje nuttigen. Taumaranui is nou niet een plaats waar je even doorheen rijdt- je moet er een reden voor hebben om naartoe te gaan. Ik was er vaker geweest in mijn jongere jaren en had er goede herinneringen aan. De rit zou mooi zijn omdat de omgeving nog erg natuurlijk is- veel bos en varens, heuvels en dalen, bochten en korte rechte stukken. Weinig bebouwing en veel ver van elkaar gelegen boerderijen.

Zeker geen straf om hier doorheen te mogen rijden!

Ik had me een beetje verheugd op een verre herinnering in Taumaranui. En ja hoor, toen we het stadje binnen reden stond daar DE TREIN!!

Een diner die al JAREN dienst doet om reizigers te voorzien van een maaltijd- of een snelle hap. Ik ben daar met mijn kinderen geweest toen ze klein waren- dus dat zegt al wat over de leeftijd en succes van de diner.

Leen en ik aan een echte Nieuw Zeelandse hap- ik Fish and chips en Leen een echte hamburger. De chips worden eerst in ongebleekt papier gewikkeld en daaromheen kranten papier. Geweldig! Het smaakt ook nergens zo lekker als daar.

De lokale marae in Taumaranui - tegenover de diner!
Achter/tegenaan de marae ( uitspraak Maraai) is een centrum
die door de lokale maori bevolking( uitspraak Mouwri en NIET MA ORI)
gebruikt wordt voor bijeenkomsten, diensten en andere activiteiten. 

We rijden door. De middag is al lang begonnen en we hebben nog een hele rit te gaan. We vinden de afslag zonder probleem. De hoofdwegen in Nieuw Zeeland zijn niet als onze rijkswegen, behalve in de grote steden zoals Auckland en Wellington. Denk een beetje aan onze provinciale wegen- dan wat breder. De maximum snelheid is 100km. Gezien wij door nogal ruig landschap zullen gaan zal die 100 niet vaak voorkomen. Er komen kloven en scherpe bochten op de weg voor dus het wordt opletten.

We hebben prachtig weer, de zon schijnt en de wind is wat gaan liggen. Echt mooi weer om te rijden. Natte wegen kunnen hier erg veel hinder veroorzaken.

Hoewel ik in de jaren '70 hier geweest ben, is het nu anders. Ik zit aan het stuur en de auto is niet te vergelijken met die van toen. We glijden over de wegen- zoefen langs varens en palmachtige bomen, de punga!

Er is de afgelopen weken veel water gevallen. Dit veroorzaakt ook dat de op de weg debri ( stenen, modder en rotsen) liggen. Bij elke bocht is het dus opletten geblazen. Er is al veel opgeruimd maar toch liggen er her en der toch wat op de weg wat een probleem op zou kunnen leveren. Ook ben ik voorzichtig omdat ik geen schade aan de auto ( Landrover- Freelander) wil hebben. Het is tenslotte een leenauto van Craig zijn bedrijf.

Stukje meerijden- klik hier

Op weg...

Die stenen ook...

Weg weg!

We komen van alles tegen- behalve veel tegenliggers. Ik ben deze situaties wel gewend maar voor Leen is het toch even wennen.

Omdat het ook zo rustig is kunnen we ook zo af en toe gewoon stoppen om foto's te maken.
Het is toch leuker om niet alleen je geheugen vol te hebben met plaatjes maar deze te kunnen delen en ook vast leggen in een album of zoals nu, in dit reisverslag.

Vaak zie je ook sterke ijzeren matten tegen hellingen aan om de steen uitval tegen te houden. Dit is een veiligheid die steeds vaker toegepast wordt op de minder gebruikte routes.

Het gebied is prachtig- er wonen weinig mensen- redenen dat velen weg zijn gegaan zijn o.a. de onbereikbaarheid, het zware werk en weinig opbrengst. Velen konden hun brood hier niet verdienen en kozen voor makkelijker weide en dichter bij de bewoonde wereld. Het is opvallend de verlaten woningen en vervallen schuren die nog maar net overeind staan. Wat voor verhalen zouden die muren te vertellen hebben?

We rijden door een donkere lange nauwe tunnel. De weg is onverhard- dan komen we aan bij een bijzondere plek waar wij stoppen en even de benen strekken. Klik op de link onder het plaatje - is best wel leuk. Wij kwamen van de andere kant. Bedankt aan de reiziger die dit op Youtube heeft geplaatst.

De Mahaku Tunnel

Het bouwen van deze brug heeft een pionier zijn leven gekost

Om hem te eren en herdenken is er een mooie wandeling aangelegd

door prachtig natuur en inheemse planten

wat naar zijn graf leidt.

Pioneering AmbitionsThe final resting place of respected early surveyor Joshua Morgan (20), who died in 1892 at the age of 35, is marked by a memorial and a short walkway through native bush to his grave site. This memorial also remembers the many other pioneering farmers who sought their fortunes in this remote and inhospitable area.

Ik begin behoorlijk moe te worden. We rijden al een hele poos en de dag nadert zijn eind. Het wordt nog vroeg donker en ik wil echt niet al te laat in Waikanae aankomen.

Patea waar de Tasman Zee en de Patea rivier samen komen.

We rijden nu door en stoppen even voor een vlugge hap. Waikanae komt in zicht- en ik ben blij- we zijn heelhuids aangekomen en ik zeg de auto even gedag. Morgen alles maar te voet.

Bedankt voor de super welkomst- Ik voel me helemaal thuis!