Het eind van ons verblijf in NZ is in zicht

We zijn nu inmiddels 3 weken thuis. Voelt langer. Toch kan ik me nog alle dagen, gebeurtenissen, geluiden en geuren nog goed voor de geest halen.

De laatste dagen bij de kinderen hebben we volgepropt met leuke dingen. Nou ja, het waren allemaal leuke dingen. Toch zijn we bewust bezig geweest met nog wat herinneringen maken, leuke dingen doen. Even nog dit of dat met ze doen. Naar school brengen, Verhaaltje voorlezen, (huiswerk) spelling en leesopdrachten overhoren, Archie nog even een keertje ophalen bij Melody Pre School waar ook Danni haar voorschoolse ervaringen op heeft gedaan.

Om Steve en Kylie nog even te verwennen zijn wij uit wezen eten. Tussen voedingen in kon Kylie zich even ontspannen- de twee meiden werden door hun granddad op bed gedaan- Bax sliep al. Wij hadden 2 1/2 tot 3 uur de tijd om even met zijn viertjes wat tijd door te brengen, echt met elkaar te kunnen praten zonder baby's of kleintjes er tussen door kwamen. Kylie was er verbaasd over dat ze een paar uur geen moment zorgen hoefde te maken en ook niet aan de kids dacht omdat ze wist dat de drie hummels goed verzorgd zouden worden door Bruce en zijn vriendin Glenda.

Zondag ben ik mee geweest naar een speeltuin waar de kinderen zich helemaal uit kunnen leven- ook Steve is dan nog steeds een jochie. Hij neemt dan zijn skateboard mee en neemt de kinderen een voor een op zijn arm en rijdt rondjes. De schommels worden zo hoog mogelijk de lucht in geduwd en de kids gieren en brullen van de pret.

Nog 'even' ergens een bakkie koffie, nog een kleinigheidje kopen, nog even een knuffel of slobber kus. Het zijn momenten die ik nu koester en mijn moeder en oma batterijen weer heeft op doen laden. Ik kan er weer een tijdje tegenaan.

Wat zijn het toch heerlijke weken geweest. Wat boffen wij toch met zulke geweldige kinderen, kleinkinderen en vrienden. Een weelde en een ZEGEN met hoofdletters. Ik krijg het er nog warm van.

De appeltaart staat klaar.
Maar eerst mama/oma pannenkoeken voor ontbijt!

Zondagavond mijn een op laatste moeder taak- een appeltaart voor Toni bakken. Ze is jarig op de dag dat wij vertrekken. Ik zal op haar verjaardag pannenkoeken bakken voor ontbijt- ja zoals ik dat deed toen ze nog thuis woonden. Op de verjaardag kiest de jarig wat de pot schaft!



De avond ( of beter gezegd nacht) voor ons vertrek pak ik de koffers zorgvuldig in- laad ik de foto's op memory sticks en zorgen Leen en ik dat alles mee gaat naar huis dat mee moet. Een heel gedoe en toch lukt het aardig. Wij zitten beneden de maximum toegelaten hoeveelheid- ook een mirakel.

Het is tijd- we gaan nog een bakkie koffie dan- bij Vetro! Het valt wel zwaar- ik ben blij dat Leen erbij is- geeft houvast.

Toni en Leen bij Vetro