Het meer ligt midden in het vulkanisch gebied Taupo. De caldera waarin het meer zich bevindt, ontstond ongeveer 22.600 jaar geleden bij een gigantische vulkaanuitbarsting van de Taupovulkaan met een kracht van 8 op de schaal van de Vulkanische-explosiviteitsindex. Hierbij werd 1170 km³ aan materiaal uitgestoten, meer dan het honderdvoudige van wat de Mount Pinatubo uitstootte in 1991. Hiermee valt de uitbarsting in de categorie van de supervulkanen. De as daalde neer over een enorm gebied en wordt nog steeds op verschillende plaatsen gevonden. Uit geologisch onderzoek zijn 28 andere uitbarstingen vastgesteld over de laatste 22.000 jaar. De sterkste daarvan was die van 180 na Chr., met een kracht van 7 (ongeveer 120 km³), hetgeen een van de krachtigste uitbarstingen is in de historische geschiedenis.
Dit is Lake Taupo: Ligt zoals het stukje al beschrijft, midden in het noorder eiland. Hier komen toeristen zowel als Nieuw Zeelanders om te recreëren. Je kan hier zwemmen, vissen, skiën, wandelen en gewoon- GENIETEN. Ik ken het stadje wel een beetje omdat ik hier vaak ben geweest. In de afgelopen 13 jaar zijn er, net als in Nederland veranderingen toegepast wat betreft wegen, winkels en verdere ontwikkelingen die je zou verwachten vanwege de grote toeristische trekpleister die deze plek is.
Om naar Napier te gaan, reizen wij via Taupo. We stoppen hier om een pauze te houden en even het meer te bezichtigen. Het weer is ietwat somber- dus kunnen wij de besneeuwde bergen niet zien- wat wij wel kunnen constateren is dat de heuvels waar wij doorheen en overheen moeten, dat de wolken daar aan de zwarte kan zijn, en een kans op een zware bui er dik in zit.
Wij vertrekken na een korte stop en gaan richting Napier. De Napier - Taupo Highway (nr 5) is zelf 122 km lang. Niet recht maar vol bochten hellingen en sterke dalingen. De natuur schittert aan beide kanten dat bij elke bocht een mooi en nieuw tafereel zich voordoet. Als bestuurder moet je wel je aandacht bij de weg houden ( is altijd wel zo maar hier wel in het bijzonder). De ongelukken worden vaak veroorzaakt door onoplettendheid, snelheid en ongeduld. Klinkt herkenbaar toch? Hebben Nederlanders ook last van. Om toch de mogelijkheid tot inhalen te geven zijn er inhaal momenten voor omhoogklimmend verkeer- omhoog heeft altijd voorrang- en zodra men daalt is er aan de andere kant van de weg ook een inhaal strook voor tegenliggers. Ik kan me nog genoeg tragische ongelukken voor de geest halen van chauffeurs die zich niet aan de regels hielden en met hun ( en inzittenden) moesten betalen met hun leven.
Hoewel dus ook tragische dingen- is deze route vooral prachtig te bezichtigen. Ik houd er nog steeds van ook na al de jaren het gereden te hebben. Verveeld nooit!
De eerste deel van de weg - bijna de helft is redelijk makkelijk, zonder veel poespas. Daarna wordt het klimmen, dalen, scherpe bochten en meer klimmen. We rijden redelijk laat op de middag en het is rustig op de weg. Wij zijn die donkere bui niet tegen gekomen- en eenmaal ' aan de andere kant' was het helder en droog!
Wij nemen deze weg weer als we uit Napier vertrekken naar Tongariro National Park. Dan rijden wij langs het meer- en op de terugweg weer naar Hamilton rijden wij aan de andere kant. Dan zijn wij echt om het meer heen geweest- best wel een eind rijden! We proberen zoveel mogelijk andere routes te rijden om zoveel mogelijk van het eiland te zien.
Robyn en Phil stonden klaar ons te verwelkomen- en dat deden ze hartelijk. Het was alsof we elkaar pas geleden nog hadden gezien- een 'thuiskomst' zo mooi.
 |
| Een heerlijke maaltijd stond voor ons klaar. Dat was echt smullen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten